Primero un pie. El suelo está muy frío y lo agradece mi pie derecho. Luego la pierna izquierda apunta al cielo y se presenta junto a la otra, haciendo que mi cuerpo, por lógica, se arrastre hacia arriba, mi pelo revuelto caiga encima de mis hombros, mis brazos se estiren intentando alcanzar las nubes, mi espalda se curve recuperando la flexibilidad, mis ojos se abran descubriendo un nuevo dia y mis labios suelten un gritito de felicidad y a la vez nostálgia hacia mi camita cómoda y perfecta.
1 comentari:
Gran foto i gran text! I la gent pensant: quina paranoia, com ho heu fet? xDDD
Que sapigues que sempre caminaré al teu costat, primer un peu i després l'altre, poc a poc i amb bona lletra i agafadetes de la mà! Ü
t'esITmo! (no, no m'equibocat en l'ordre de la I i la T ^^)
Publica un comentari a l'entrada