8/5/11

Pintar mi muro de odio y carícias sin demasiado sentido.

Me gustaria ser capaz algún dia de coger todo lo que tengo aquí dentro, estas pinturas que mezclo desde hace meses y meses y meses...
Vomitarlas y pintar una pared inmensa, dejarlo todo ahí, exponer vuestra vergüenza.
Si pudiera decir claramente lo que he callado, lo que he tragado, lo que siento aún ahora. No entiendo aún qué ocurre, supongo que algún dia pensé que encontraria personas que pensaran como yo, que sintieran lo que yo siento, que compartieran mis sueños, mis alegrías, mi lucha y mis ganas de aparecer y desaparecer. Me equivoqué o no, y sigo equivocándome mil veces al dia apostando por trenes sin futuro, aún sabiendo de sobras su destino.
No me arrepiento, de veras. Por que sé que cada paso de este camino me enseña el doble que cualquier otro.
Siento haber hecho daño a los que estaban de mi lado, aún sin saberlo ninguno de nosotros. Y siento haber confiado demasiado en los que me deseaban mal, o simplemente no me deseaban nada.
Simplemente, estoy descubriendo cada vez más lo solo que te encuentras cuando abres muy bien los ojos y te pones esas gafas para mirar de verdad a tu alrededor. A veces no ves más que paredes blancas, y tu cuerpo entero pintado de odio y quejas. Ahí es cuando aparece alguien con agua en las manos y te ayuda a deshacerte de todo aquello que te oprime, pero no puede ayudarte a llenar esa pared, ni a evitar que siga brotando cada vez más pintura. Eso sólo puedo hacerlo yo.
Decir un Iros todos a tomar por culo sería tan fácil y tan merecido que hasta asusta.
Creo que cuando acabe con todo esto me voy a quedar vacía de todo lo que me estoy llenando (de rabia y mala ostia).
Y lo haré, por supuesto.

1 comentari:

Anònim ha dit...

Fa por trobar-se sol, després de tot. Sembli el que sembli la realitat, la cara amarga sempre té més protagonisme que la somiadora, ho sé per experiència i és una patada a la boca de l'estòmag. Però, a vegades només hem de mirar la part bona, no esperar res i obtenir un detall, una abraçada o un sonriure. És trist, no esperar res, però és la millor defensa cap a la indiferència que menja les ments de la majòria de persones que ens envolten... i no hi podem fer res, gaudir quan arriba algo inesperat i lluitar quan les coses es torcen.