Creo que el mundo en si es demasiado surreal. Creo que las personas son demasiado menguantes. Creo que la luna algún dia pagará por su efecto en nosotros.
Suerte que tan sólo lo creo y no lo pienso.
De hecho, me asombra nuestra capacidad de regeneración, de odio y de pérdida de memoria a corto plazo. Me voy a volver como vosotros, no para entenderos ni por envidiaros. Quizás para poder convivir en un mundo horrible con seres extraños. No puedo irme, ni veo alrededor gente como yo. Ya comienzo a ver signos "humanos" en mi, quizás es tarde para recuperar la piel que estoy mudando. Quizás esta metamorfosis llegue mucho más lejos. Quizás las personas que fueron apareciendo sean sólo eso, apariciones.
No lo querría, de verdad.
Creo que ahora mismo deberia decir muchas cosas, aclarar muchos hechos, y ser capaz de sudar de quien yo sé y de hacer saber a alguien que le echo de menos.
Pero no puedo. ¿Quieres saber por qué? Tira del hilo...
1 comentari:
Ja t'ho he dit tot amb les cançons que t'he passat, oi? Quant de cinisme!! La desgracia aliena és efímera i aquesta societat treu la pitjor part de cada persona, per sort, de tan en tan hi ha algú amb principis... més o menys estrictes, però que hi farem? Prou difícil és viure la vida d'un mateix, molts cops... Vas per bon camí ;)
Publica un comentari a l'entrada