No estoy muerta, pero he cambiado de color. Me ruborizo algo menos que antes, y parece que mis ojos están ya algo cansados y grises.
No he dejado de respirar, pero cada uno de mis latidos no deja nunca de ser un grito de ayuda a algo que no existe.
Demasiado a menudo me cuesta limpiar mi mesa y despreocuparme de lo que caiga al suelo, cohesionar mis ideas y hacer de ellas algo bonito.
A veces no quedan más que frases sueltas que puedo desparramar, y que a base de borradores absurdos y oraciones inacabadas dejo en el olvido. Alguna vez me prometí publicar esos borradores, enseñarme al mundo más al desnudo que nunca y sentirme juzgada pero libre, tristemente liberada.
Si digo todo esto y no lo escondo, es solo por que estoy cansada de esconderme, necesito darme señales de vida, aunque sean absurdas y con bastante poco sentido, para recordarme solo eso, que no estoy muerta.
2 comentaris:
No et pressionis si no vols acabar boja. Està bé que de tan en tan, vulguis recodar-te que estàs viva però, fes una cosa, reinicia el sistema i reordenat les idees, prent-ho amb calma i després mostra el que vulguis mostrar sense por a semblar massa poc sincera. Deixa algo per demà, però no deixis que l'endemà marxi molt lluny. Només així estaràs convençuda de que tots estem d'acord en que no estaves morta ;)
con lo bien que habias empezado el texto XD
Publica un comentari a l'entrada