Igual que aquella canción decía "yo no sé por qué el rock'n'roll a mi me quiere matar", diremos por analogía que tengo ganas de parar por un rato lo que me da vida.
No estoy cansada, ni muerta, ni triste.
A veces es necesario un parón, un vacío mundial de un segundo para tratar de reiniciarse con más éxito que nunca.
El problema viene si ese parón te aísla más de un segundo incluso de ti misma.
Estoy feliz, esta semana me he demostrado que soy capaz de vivir, y de aportar vida a los demás. He sentido el agradecimiento y la felicidad de otros en mi propio cuerpo, me he renovado y sé que mañana me levantaré con más ganas de vivir que nunca, preparada para lo que sea, con pequeños temores que iré resolviendo a lo largo del día para luego dormir feliz sabiendo que sigo siendo, y punto.
Pero por hoy, sin más, debo desconectar y asimilar.
Se acerca... se acerca muy lento ese cambio y lo voy viendo venir. No tengo prisa ni miedo, sé que lo merezco, y, por fin
SOY CAPAZ.
(en una ocasión normal no colgaría esto, lo guardaría para mí y sólo yo le encontraría sentido. pero últimamente me gusta demasiado jugar, y quizás hacer locuras pretendiendo que alguien las siga. Interpreta.)
1 comentari:
Al final em faràs cas, d'una d'aquelles coses que et vaig dir; que va bé resetejar el cervell de tant en tant. No sé la resta de gent, però a mi em va anar molt bé la teva ajuda i t'insto a que no canviïs :) Aquí estarem per quan ens necessitis.
I si estàs preparada pel canvi, no sé perqué em dóna que hi ha haurà algún afortunat que el gaudirà ;) jajaja
Publica un comentari a l'entrada