Hola.
Hay tantos segundos en cada una de nuestras vidas. Algunos son tan irrelevantes como un bostezo, pero a menudo lo que creemos más banal es lo que más nos forma, nos hace crecer, nos hace libres, o nos incomoda y nos encierra en algo que desconocemos.
Por mi parte, intento hacer que cada segundo valga la pena de ser vivido, o al menos, que si ese segundo tiene una mínima conciencia, esté contento de haber sido vivido por mí, pues yo no puedo agradecerle más el hecho de hacerme estar viva.
Tengo dieciocho años. Y ni Gus sabe lo que voy a vivir. Pero ya voy recolectando en cajas de mimbre todo lo vivido, para no olvidarlo nunca y tenerlo siempre presente.
Una vez me dijiste en mi locura que me mirara las manos. Y yo no supe dejar de mirarte. Pero poco a poco fui sintiéndome, y encontrándolas entendí que eran yo. Me toqué, me cogí de las manos y me sentí llena. Supe que no puedo estar sola mientras esté conmigo. Sentí como todo recobraba la vida que debía tener, me llenaba por todas partes, como agua hirviendo, y me susurraba tan sólo eso, hola.
Cada vez que la luz se atenúa, que algo la tapa o que cierro un poco los ojos, y me siento aturdida o sola, me cojo de las manos. Es suave roce de las yemas de los dedos, el cosquilleo y la energía, hacen que aprenda, que me sienta VIVA.
No puedo más que agradecerme el despertar. Y repetirme las veces que haga falta: hola, hola hola. Porque estoy aquí, y realmente no debería importar mucho más.
2 comentaris:
''Supe que no puedo estar sola mientras esté conmigo.'' i l'útim paràgraf fan reflexionar, mai m'havia parat a pensar quelcom així, sempre havia pensat que quan et falta algú es quan et sents sol, quan no hi ha ningú que t'apolli o et somrigui pel matí o simplement et parli, és quan et sents sol però si es cert que ens tenim a nosaltres mateixos i mai ens em parat a pensar en això. Fins ara .. :)
A.
( ''A'' de ''Andrea'' o de ''Acosadora''? haha )
Ets una fan encantadora Andrea jajajaja <3
Publica un comentari a l'entrada